تجلیل از همسر دختر بزرگوار علامه طباطبایی، درباره ارتباط عاطفی ایشان با همسر خود
می‌گوید: رفتار علامه با مادرم بسیار احترامآمیز و دوستانه بود. همیشه
طوری رفتار میکردند که گویی مشتاق دیدار مادرم هستند و ما هرگز اختلافی
بین آن دو ندیدیم. پدرم همیشه از گذشت و تحمل مادرم تمجید میکرد و میگفت:
از اول ازدواج، همیشه با هم یکرنگ و یک دل بودهایم. پدرم هرگز از رفتار
خوب خود حرفی نمیزد و همه خوبیها را به مادرم نسبت میداد. حتی بعد از
فوت مادر، ایشان همیشه از مادرم به نیکی یاد میکردند و میگفتند: این زن
بود که مرا به اینجا رساند. او شریک من بوده است و هر چه کتاب نوشتهام،
نصفش مال این خانم است. آخرین نصیحت یکی از استادان اخلاق، در خاطرهای از آخرین ملاقات با استاد خود، علامه
طباطبایی می‌گوید: آخرین جلسهای بود که با گروهی از بزرگان، خدمت علامه
رفتیم. حال ایشان خوب نبود. به احترام جمع نشست، ولی حرف نمیزد. جلسه طول
کشید. بعداز آن جلسه، حال ایشان بد شد و ایشان را به بیمارستان بردند.
لحظات آخر عمر شریف علامه بود که به ملاقات ایشان رفتیم. ما که از اتاق
بیرون آمدیم، از قول خانم ایشان نقل کردند که لحظه مرگ، ایشان چشمها را
باز کرد و به گوشهای خیره شد و آن گاه سه مرتبه فرمود: توجه! توجه! توجه! و
از دنیا رفتند. این جمله، یادآور نصیحت همیشگی ایشان بود که شاگردان خود
را به مراقبت و پاسبانی از حریم دل دعوت میکردند و آن را چون تخم سعادتی
میدانستند که میبایست در مزرعه دل کاشت. در روزهایی که علامه طباطبایی در سوگ همسرشان محزون و متأثر بود و اشک
فراوانی از دیدگانش بر گونه ها جاری می ساخت، یکی از شاگردان سبب این همه
آشفتگی و ناراحتی علامه را از این بابت جویا شده بود، علامه پاسخ داده بود: « مرگ حق است، همه باید بمیریم، من برای مرگ همسرم گریه نمی کنم، گریه من از صفا و کدبانوگری و محبت های خانم بود. من زندگی پرفراز و نشیبی داشته ام. در نجف با سختی هایی مواجه می شدم،
من از حوائج زندگی و چگونگی اداره آن بی اطلاع بودم، اداره زندگی به عهده
خانم بود. در طول مدت زندگی ما، هیچ گاه نشد که خانم کاری بکند که من حداقل
در دلم بگویم کاش این کار را نمی کرد یا کاری را ترک کند که من بگویم کاش
این عمل را انجام داده بود. در تمام دوران زندگی هیچ گاه به من نگفت چرا فلان عمل را انجام دادی؟ یا
چرا ترک کردی؟… من این همه محبت و صفا را چگونه می توانم فراموش کنم. » صعود و پرواز شهید پس از واقعه هفتم تیر که نزدیکان و اطرافیان علامه طباطبایی نمی خواستند
خبر شهادت دکتر بهشتی را به علت کسالت علامه به ایشان بدهند، در همین
احوال یکی از اطرافیان علامه طباطبایی به اتاق ایشان می روند و علامه به او
عبارتی بدین مضمون می فرمایند: « چه به من بگویید و چه نگویید من آقای بهشتی را می بینم که در حال صعود و پرواز است. » در برخورد با شاگردانش تواضع خاصی داشت. یکی از شاگردان معروفش می‌گوید: «در طول سی سال که با او انس داشتم، میدیدم وی نسبت به همه کسانی که
علاقه به تحصیل داشتند، فوقالعاده فروتنی میکرد و نسبت به همه طلبهها آن
چنان صمیمی و یکرنگ بود، که هر کسی میپنداشت تنها او «دوست خصوصی» علامه
است.» عبدالباقی طباطبایی فرزند علامه نقل می‌کند، روزهای آخرزندگی علامه کسی
از ایشان پرسید: در چه مقامی هستید؟ فرموده بودند ” مقام تکلم “، که فرد
می‌گوید: با چه کسی؟ ایشان می‌فرمایند ” با حق “.
شوخ طبعی
یکی از
دانشپژوهان محضر علامه طباطبایی، درباره شوخطبعی علامه، خاطرهای چنین
دارد: در مشهد مقدس، روزی برای دیدن علامه وارد منزل ایشان شدم. دیدم ایشان
روی تشکی در اتاق نشستهاند. با ورود من، علامه از روی تشک برخاست و مرا
به نشستن روی آن تعارف کرد ولی من از نشستن خودداری کردم. من و ایشان مدتی
هر دو ایستاده بودیم تا اینکه علامه فرمودند: بنشینید تا من جملهای عرض
کنم. من ادب کرده و اطاعت کردم و روی تشک نشستم. ایشان نیز روی زمین نشسته و
فرمودند: «جملهای را که میخواستم عرض کنم این است که آنجا نرمتر است».
دوست خصوصی همه
آخرین باری که حالشان بد شد و راهی بیمارستان شده بودند، به همسر خود گفتند ” من دیگر بر نمی‌گردم “.
هفت، هشت روز مانده به رحلت علامه، ایشان هیچ جوابی به هیچ کس نمی داد و سخن نمی گفت، فقط زیر لب زمزمه می کرد “لا اله الا الله ”
حالات این عارف فرزانه در اواخر عمرگرانبهایش دگرگون شده و مراقبه ایشان
شدید شده بود و این بیت حافظ را می‌خواندند و یک ساعت می‌گریستند ” کاروان
رفت و تو در خواب و بیابان در پیش، کی روی؟ ره زکه پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟
“.
مرحوم آیت الله کشمیری فرموده بودند “شب وفات علامه طباطبائی در خواب دیدم
که حضرت امام رضا (ع) در گذشته‌اند و ایشان را تشییع جنازه می‌کنند؛ صبح،
خواب خود را چنین تعبیر کردم که یکی از بزرگان از دنیا خواهد رفت و در پی
آن، خبر آوردند که آیت الله طباطبایی درگذشت “.
علامه طباطبایی در روزهای پایانی عمر شریفشان غیر از خواص، از شاگردان کسی
را به ملاقات نپذیرفتند، حال ایشان روز به روز سخت‌تر می‌شد تا اینکه ایشان
را در قم، به بیمارستان انتقال دادند.
قریب یک هفته در بیمارستان بستری می‌شوند و دو روز آخر کاملاً بیهوش بودند،
تا در صبح یکشنبه ۱۸ ماه محرم الحرام، ۱۴۰۲ هـ.ق سه ساعت به ظهر مانده به
سرای ابدی هجرت کردند و فردای آن روز آیت‌الله سید محمدرضا گلپایگانی (ره)
بر پیکر مطهر ایشان نمازخواندند و در بالا سر قبر حضرت معصومه (س) به خاک
سپرده شدند.
- پرچم سرخ یا حسین
- مختارنامه ای ها
- پایگاه جامع عاشورا
- ایران و جهان چند قطبی
- ایران ارتوپد
- دریای خزر
- داستان برای کودکان و نوجوانان
- تغذیه سالم و درست
- هیئت انصارالحسین (ع) شهدای آذریهای تنکابن
- هیئت انصار الحسین
- بزرگترین وبلاگ اشعار مذهبی
- بچه های شیعه
- سایت مسجد جمکران
- پایگاه اطلاع رسانی تعزیه ایران
- تجربه های آموزشی قرآنی
- دار الایتام امام هادی (ع)
- آموزش زبان انگلیسی برای کودکان
- کوچکترین مرد کربلا
- پایگاه مقاومت شهدای پسکلایه کوچک
- شجره طیبه صالحین
- فروشگاه اسلام مارکت
- آموزش مداحی امیرپور خادم العباس
- شیعه نیوز
- شیعه لیدرس
- هاست رایگان
- پوسترهای مذهبی
- مجمع جهانی حضرت علی اصغر(ع)
- دختران آفتاب
- سایت آیت الله سیستانی
- مرکز تعلیمات اسلامی واشنگتن
- تو فقط لیلی باش
- طرح عفاف و ترویج حجاب
- حسینیه نوحه
- طراحی سایت
- ریاحین
- سبک زندگی اسلامی
- کتابخانه احادیث شیعه
- اسلام کوئست
- مسجد الزهرا
- عقیق